“Voor het eerst in mijn leven ga ik naar de gevangenis” zeg ik luidop, met een big smile op mijn gezicht. “Al van jongs af aan is dit een grote droom die vandaag zal uitkomen.” Ik besef dat dit een gekke gedachte moet zijn voor wie zijn dagen doorbrengt in de cel.

Ik stap de auto in. De zon schijnt door mijn zonnebril, mijn raam staat open, muziek luid, het is de perfecte dag om mijn droom te vervullen. Een auto-, treinrit en korte wandeling later is het zover. Ik sta voor de blauwe deur samen met twee andere vrijwilligers.

Het grote moment is aangebroken, ik ging eindelijk de gevangenis binnen, door een hele reeks deuren. Op elke deur staat een knopje op deurklink hoogte. Steeds moeten we drukken op de knop om verder te kunnen, als we een trilling horen of voelen, kunnen we de deur openen. Aan het onthaal geven we onze identiteitskaart af en krijgen een toegangspasje. We krijgen ook twee sleutels voor een opbergkast voor onze persoonlijke spullen. Een voor een leggen we de knutselspullen voor onze animatie op de band en lopen zelf door een metaaldetector. Wanneer alles in orde is, mogen we verder lopen van de portier aan het onthaal.

We gaan naar de ruimte waar het kinderbezoek altijd doorgaat. Ik ben aangenaam verrast wanneer ik de zaal binnenkom. Het is er veel lichter en groter dan dat ik had verwacht. Midden in de zaal ligt een grote speelmat met kleine gekleurde tafels en stoelen. Daaromheen staan allemaal tafels waar de gezinnen tijd kunnen doorbrengen met elkaar. Ik neem mijn tijd om de ruimte helemaal te verkennen en een beetje rond te snuiven. We leggen alle benodigdheden om te knutselen klaar op de tafel. De schoendozen, kleurplaten, stiften, kleurtjes, touw, gekleurd papier, … Alleen de scharen houden we bij, die moeten de kinderen bij ons komen gebruiken. De verschillen waaraan je merkt dat je in een gevangenis aan de slag gaat…

Wanneer alles klaarligt komen de gezinnen binnen via de deur met een bewaker. Tijdens het kinderbezoek zal deze bewaker de hele tijd vooraan in de zaal op een verhoog zitten. De gezinnen nemen plaats en wachtten op hun papa’s. Niet veel later komen de vaders via een andere deur naar binnen met een cipier. De kinderen rennen naar hun vaders. Ze zijn nog zo klein maar hun liefde voor hun vaders is zo groot, dat zie je meteen. We laten de gezinnen eerst bijpraten. Ze kussen en knuffelen elkaar minutenlang. Ik zie en voel dat ze elkaar hard gemist hebben. Sommige vaders tonen iets meer betrokkenheid dan anderen, ik denk dat het een kwestie van karakter is – of je het al dan niet toont.

Na enkele minuten komen de kinderen een voor een af. Ze zijn benieuwd en neuzen rond de tafel. Ze zien ons voorbeeldaquarium en worden meteen enthousiast om het ook te maken. De eerste stap is het inkleuren van de vissen. Ze kiezen de mooiste kleurplaten uit en gaan ijverig aan de slag. Ik kijk rond of de ouders ook meedoen, maar zie dat de meeste vaders met de andere volwassenen aan het praten zijn terwijl de kinderen kleuren. Ik twijfel of ik hier iets aan moet veranderen. De vaders maken ook druk gebruik van de snoep- en drankautomaten. Opnieuw één van de manieren om de liefde voor hun kinderen te tonen, hen verwennen.

De tweede stap is het maken van het aquarium, en al gauw verandert de sfeer. Hier hebben de kinderen hulp nodig van de vaders. Ze werken samen, lachen en giechelen. Er gaan een heleboel positieve emoties door mij heen.

Dan is het tijd om afscheid te nemen. Dit is één brok emotie. De kinderen knuffelen hun vader voor de laatste keer. Bij één gezin laten de kinderen de vader niet los en begint de mama – en daarna ook de papa te wenen. De vader blijft even staan – waarschijnlijk zodat de andere gedetineerden niet zien dat hij ook aan het huilen is. Ook ik word overvallen door een lading emoties. Ik krijg zelf tranen in mijn ogen, draai me om zodat ze het niet zien. Dan gaan de vaders weg, daarna de bezoekers. Allebei verlaten ze de zaal via een andere deur. Wij ruimen op, gaan terug naar het onthaal, geven onze badge en sleutels af en krijgen onze identiteitskaart terug. Daar sta ik dan. Met zoveel onbekende gevoelens aan het wachten op mijn trein. Het voelt als een droom. Een ervaring om nooit te vergeten.